Вершы. З верай у Бога.

 

Вершы. З верай у Бога.

 

                                                                                     Аляксей Якімовіч

Не судзіце…

 

Не судзіце, каб і вас не судзілі.

                                             Так нас вучыць Бог.

                                             Я таксама, скажу шчыра,

                                             Без граху пражыць не змог.

 

                                             Крочыў шпарка па дарозе,

                                             Грэх свой ззаду пакідаў.

                                             Вельмі часта, як у цемры,

                                             Я яго не заўважаў.

 

                                             Парушынкі, што у воку,

                                             Адбіраюць наш спакой,

                                             Джаляць рукі, джаляць ногі,

                                             Як асіны злосны рой.

 

                                             Да зямлі грэх прыгінае,

                                             Ногі блытае твае.

                                             Як мне хочацца, бывае,

                                             У гразь утаптаць грахі свае!

 

                                             Сядзяць у воку парушынкай,

                                             Затуляюць белы свет.

                                             Час ідзе, бягуць хвілінкі.

                                             Быў юнак, а сёння – дзед.

 

                                             На дарозе пыльнай, стромай

                                             Безразмерны стаіць мех.

                                             З вачэй выняўшы, кідаюць

                                             Туды людзі чорны грэх.

                                                                               2024 год

 

                                                                       Аляксей Якімовіч

Да нас прыйшоў…

 

                                                      Да нас прыйшоў

                                                      І цуд прынёс

                                                      Даўным-даўно

                                                      Іісус Хрыстос.

 

                                                      Нямоглых ацаліў

                                                      І словам, і рукою,

                                                      Хваробы, немачы

                                                      Панёс з сабою.

 

                                                      Сын Божы,

                                                      Нас падтрымай,

                                                      Наш родны край

                                                      Не пакідай.

 

                                                      На мове беларускай

                                                      Звяртаюся, прашу.

                                                      У душы з маленства

                                                      Твой дар нашу.

 

                                                      Яго я берагу,

                                                       Як продкі зберагалі,

                                                       Малітвамі і песнямі

                                                       Скарбонку папаўнялі.

 

                                                      Да нас прыйшоў

                                                      І цуд прынёс

                                                      Даўным-даўно

                                                      Іісус Хрыстос.

                                                                                2024 год

 

                                                                                          Аляксей Якімовіч

Сядзіць Хрыстос у лодцы…

 

                                                     Сядзіць Хрыстос у лодцы,

                                                     Аб днішча б’юцца хвалі.

                                                     Ён словы рассявае,

                                                     Каб людзі не прапалі.

 

                                                     Прайшлі гады, стагоддзі,

                                                     А я і сёння чую

                                                     Пра сейбіта, што сее,

                                                     Прытчу дарагую.

 

                                                     Цаніце Яго слова,

                                                     Ліхім не аддавайце,

                                                     На землях беларускіх

                                                     Зярняткі рассявайце.

 

                                                     Магчыма, вас спакусяць,

                                                     Багацце паднясуць,

                                                     А слова, што пачулі,

                                                     Адкінуць, забяруць.

 

                                                     Панаднае багацце

                                                     Слова заглушае,

                                                     Ад Госпада, Іісуса

                                                     Няўхільна аддаляе.

 

                                                     Як заглушаюць церні

                                                     Маленькі каласок.

                                                     Магчыма, зерне кіне

                                                     Туды хтосьці знарок.

 

                                                     Сядзіць Хрыстос у лодцы,

                                                     Аб днішча б’юцца хвалі.

                                                     Ён словы рассявае,

                                                     Каб людзі не прапалі.

                                                                                  2024 год

 

                                                                                         Аляксей Якімовіч

Ідзе Хрыстос па моры…

 

                                                     Ідзе Хрыстос па моры,

                                                     Па хвалях Ён ступае.

                                                     Успененае мора

                                                     Высока прыўзнімае.

 

                                                      У лодцы Яго вучні,

                                                      Сабраўшыся, сядзяць

                                                      І вёслы апусціўшы,

                                                      На гэты цуд глядзяць.

 

                                                      Падумалі, што прывід.

                                                      Ад страху закрычалі.

                                                      Настаўніка Свайго

                                                      Адразу не пазналі.

 

                                                      -- Не бойцеся. Я гэта, --

                                                      Іісус ім так сказаў.

                                                      А потым вучню Пётру

                                                      Руку Сваю падаў.

 

                                                     Калі той, малаверны,

                                                     Ледзь у моры не ўтапіўся.

                                                     Сумненне падвяло.

                                                     Жахнуўся, разгубіўся.

 

                                                     Слабыя, малаверныя,

                                                     Гразь топчучы, ідуць.

                                                     Хто сёння зможа

                                                     Руку ім працягнуць?

                                                                              2024 год

 

                                                                                     Аляксей Якімовіч

Пры дарозе…

 

Пры дарозе, пратаптанай

                                                  Тысячамі ног,

                                                  Два сляпыя вымаўлялі:

                                                  -- Вось каб хто нам дапамог!

 

                                                  Белы свет хацелі ўбачыць,

                                                  Сваіх блізкіх і сяброў.

                                                  І прасілі, і ўздыхалі

                                                  На каленях зноў і зноў.

 

                                                 Іісус, Сын Божы,

                                                 Просьбу іхнюю пачуў.

                                                 А яшчэ душой і сэрцам

                                                 Гэты боль прыняў, адчуў.

 

                                                Ён рукою дакрануўся

                                                Да сляпых, хворых вачэй.

                                                І прапала ўраз хвароба,

                                                Як нядобры, люты змей.

 

                                                Цуд адбыўся нечакана

                                                На вачах многіх людзей.

                                                І цяпер мы часта просім:

                                                -- Госпадзе, прыйдзі хутчэй!

                                                                                     2024 год 

 

                                                                                         Аляксей Якімовіч

На зямлю прыйшоў Вялікдзень…

 

На зямлю прыйшоў Вялікдзень.

                                             Уваскрос Хрыстос святы.

                                             Гэты дзень для праваслаўных

                                             Незвычайны, залаты.

 

                                             Ён збірае людзей у храмах,

                                             Ён частуе за сталом,

                                             Ён надзеяй і натхненнем

                                             Напаўняе кожны дом.

 

                                             Ісус учора быў далёка.

                                             Сёння блізка, разам з намі.

                                             Ён заўсёды малады,

                                             Не старэе Ён з гадамі.

 

                                             Мае светлую душу.

                                             Многіх Ён абараніў.

                                             Узышоўшы на Галгофу,

                                             Ён прызнанне заслужыў.

 

                                             Ён ва ўсіх куточках свету,

                                             Размаўляюць людзі з Ім,

                                             Самым важным, што хвалюе,

                                             Дзеляцца, як са сваім.

 

                                              --- --- --- --- --- --- --- --- --- ---

                                            Памаліцца трэба,

                                            Папрасіць нам хлеба,

                                            Папрасіць вадзічкі

                                            З чыстае крынічкі.

                                                                 2024 год